1. قالب را محکم کنید و قالب را از قبل گرم کنید تا دمای سطح قالب به نقطه ذوب برسد. تغذیه، به طوری که مواد اولیه از طریق تفنگ تغذیه وارد قالب می شود. بخار به داخل قالب منتقل می شود و بخار از بالا به پایین ریخته می شود تا هوا از محفظه بخار خارج شود و آب تغلیظ شده خارج شود. در طی این فرآیند، شیر ورودی بخار را در بالا و شیر تخلیه کندانس را در زیر باز کنید. بخار جانبی بخار را از یک طرف محفظه بخار به سمت خوراک می برد و به خوراک نفوذ کرده و به طرف دیگر می رسد. در این زمان شیر میعانات را از یک طرف ببندید و شیر ورودی بخار را باز کنید.

2. همزمان دریچه ورودی بخار را در طرف مقابل ببندید و دریچه کندانس را باز کنید، به طوری که بخار از جهت مخالف خارج شود. در صورت وجود فلنج های نازک در قالب، بخار باید از اطراف فلنج ها عبور کند تا مواد محبوس شده در فلنج ها نیز ذوب شوند. بعد از اینکه بخار به صورت جانبی عبور داده شد، باید فرآیند نگهداری فشار یا بخاردهی دو طرفه را طی کند. در طی این فرآیند، شیر ورودی بخار را باز کرده و دریچه تخلیه کندانس را ببندید تا فشار به تدریج به اوج خود برسد.





3. پس از وارد شدن بخار، دمای داخل قالب به طور کلی به 140 ℃ می رسد. برای اطمینان از آزاد شدن صاف محصول، دمای قالب باید تا 70 درجه سانتیگراد کاهش یابد. هنگامی که فشار داخلی آزاد شد و دما به دمای مجاز قالب‌گیری کاهش یافت، می‌توان عملیات قالب‌گیری را انجام داد. خشک به شکل. به طور کلی، دمای خشک کردن روی 60 ℃ ~ 80 ℃ تنظیم شده است و اتاق خشک کردن باید خشک و تهویه مناسب باشد.

4. دو نوع فوم هسته وجود دارد: سخت و نرم. فوم سفت و سخت در دمای اتاق است و پلیمرهای تشکیل دهنده فوم در حالت کریستالی یا آمورف هستند و دمای انتقال شیشه ای آنها بالاتر از دمای معمولی است، بنابراین بافت فوم در دمای معمولی سخت تر است. فوم انعطاف پذیر، یعنی نقطه ذوب پلیمر تشکیل دهنده فوم کمتر از دمای معمولی است، یا دمای انتقال شیشه ای پلیمر آمورف کمتر از دمای معمولی است و ماده در دمای معمولی نرم است.

5. فوم نیمه سفت یا نیمه انعطاف پذیر که فومی بین دو دسته فوق می باشد. فوم ها را نیز می توان به دو دسته کم کف و پرکف تقسیم کرد. معمولاً نسبت کف کردن (ضریب افزایش حجم بعد از کف کردن در مقایسه با قبل از کف کردن) را کف کردن کم و نسبت کف بیش از 5 را فوم زیاد می گویند.3